Δικτατορία της φαινομενικότητας

γράφει ο Δημήτρης Κοσμόπουλος

Διηγείται ο  Κώστας Βάρναλης στους «Ανθρώπους» του. Περιστατικό της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα. Ο λόγιος Γεράσιμος Βώκος που είχε ζήσει πολλά χρόνια στο Παρίσι, κάθεται στο καφενείο του Ζαχαράτου. Στην πλατεία Συντάγματος. Συνωστισμός και θόρυβος. Στο τραπέζι του απρόσκλητοι έρχονται και θρονιάζονται δύο βουλευτές. Διαπληκτίζονται. Με φωνές κι αντάρες. Αίφνης κατά τα ρωμαίικα συνήθεια ο ένας γυρνά προς τον αποσβολωμένο Βώκο και τον ρωτά: «-Δίκιο δεν έχω;» «-Βεβαίως και έχεις δίκιο», απαντά ο Βώκος. «Και συ έχεις δίκιο, κι αυτός -δείχνοντας τον άλλον- έχει δίκιο. Όλοι δίκιο έχετε!». Και εγειρόμενος, βγάζει τον πίλο του, κάνει μια υπόκλιση και βροντοφωνάζει: «Χαίρε ευγενής Γαλλία!». Μεταθέστε την μικρογραφία του περιστατικού στην σύγχρονη Ελλάδα. Το κυρίαρχο πολιτιστικό παράδειγμα, είναι το αρειμάνιο «εγώ». Όλοι έχουμε δίκιο. Κανείς δεν φταίει! Σε μια παράκρουση του βαθειά ανάγωγου συλλογικού μας εγώ, κανείς μας δεν εννοεί να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη. Τι άλλο περιμένουμε ως συμπεριφορά από τους πολιτικούς μας εκπροσώπους; Κανείς τους δεν φταίει. Όλοι έχουν δίκαιο όραμα. Φαίνεται από τους καβγάδες τους στα τηλεοπτικά παράθυρα. Από την ένδεια των κατά τα άλλα στεντόρειων μπαλκονάτων λόγων. «Θα ανασυντάξουμε…», «Θα κάνουμε…»,  «Θα φέρουμε…», «Θα εκσυγχρονίσουμε…».  Δεν πρόκειται μόνο για την ξύλινη γλώσσα και την ένδειά της. Ούτε για την αδιατάρακτη κομματική αυτάρκεια, που προβάλλει ξαναζεσταμένη την γκριζάδα άλλων εποχών. Κυρίως όμως, πρόκειται για ανάδυση τρομακτικού κενού. Κενού νοήματος. Βιώνουμε την δικτατορία της φαινομενικότητας. Όμως αν δεν δούμε το άδειο κάθε αναφοράς που χάσκει από κάτω της, δεν πρόκειται να πάμε παραπέρα. Μετά τις συγκεντρώσεις και τις τηλεμαχίες, η πλατεία μένει απελπιστικά έρημη.

Δεν υπάρχουν σχόλια: