Για ποια Ελλάδα ρε γαμώ το;



Mεταπολεμικά και, κυρίως, μεταπολιτευτικά η καθύβριση της πατρίδας έγινε μέτρο του «προοδευτισμού» μας.
Μετά το ξέσπασμα της πρόσφατης κρίσης επανακαλύφθηκε ο «πατριωτισμός». Στο όνομά του ο πρωθυπουργός της χώρας και οι λοιποί θιασώτες της εθελούσιας υποταγής μας στα τσαλίμια των αγορών μας επιβάλλουν να σκύψουμε το κεφάλι γιατί «μαζί τα φάγαμε» -λένε. Στο όνομα αυτού του όψιμου πατριωτισμού η κυβέρνηση υποθηκεύει την χώρα στην διεθνή χρηματοπιστωτική μαφία, καλώντας μας να χειροκροτήσουμε την ομηρεία μας. Έχουμε κολοβούς μισθούς, κολοβές συντάξεις αλλά και κολοβωμένη αξιοπρέπεια. Ας είναι;
Στο ίδιο όνομα -αλλά σε διαφορετικό όραμα- η πολύχρωμη αντιπολίτευση μας προτρέπει να συστρατευθούμε μαζί της για να επιστρέψουμε στην δανειοδίαιτη μεταπολιτευτική ανεμελιά μας. Τρωκτικά και πένητες ομού. Μισθοσυντήρητοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, μεροκαματιάρηδες και άνεργοι μαζί με τα τσιράκια της συνδικαλιστικής αργομισθίας και τους υψηλόμισθους κηφήνες του παλαιοκομματισμού. Κι από κοντά όσοι τους κάνουν τα θελήματα αρκούμενοι σε φιλοδωρήματα κι υποσχέσεις. Προπάντων να μην θιγούν οι κεκτημένες αργομισθίες κι ας πάει και το παλιάμπελο!
Και οι δυο στάσεις μπερδεύουν την πατρίδα με την τσέπη τους. Και αμφότερες το κάνουν το όνομα του «πατριωτισμού»!
Εμάς αυτός ο «πατριωτισμός» δεν μας εκφράζει.
Η δική μας αντίσταση δεν αφορά την καταναλωτική ευχέρεια κανενός.
Αφορά την επιλογή μας να μην σκύψουμε την κεφαλή μας και να μην είμαστε αυτοί που θα συνεργήσουν στην λεηλασία της πατρίδας.
Μνημονεύουμε Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Μνημονεύουμε την παλιόψαθα που την γύμνια μας σκεπάζει. Έρρωσθε.
manifesto τ. 20

Δεν υπάρχουν σχόλια: