ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ


















 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΡΑΚΗΣ
Δεν φαίνεται κάτι να διδάχθηκε η ανθρωπότητα από την ατομική βόμβα.
Τότε ο νικητής ατίμαζε την νίκη του, δολοφονώντας τον ήδη ηττημένο, επαληθεύοντας ότι η ανθρώπινη αλαζονεία είναι ικανή για την μεγαλύτερη παλιανθρωπιά.
Έκτοτε δεν έγινε κανένας μεγάλος πόλεμος. Γινόταν όμως για δεκαετίες ένας ψυχρός πόλεμος, που μας προειδοποίησε και με το παραπάνω με το Τσερνομπίλ. Στις τηλεοπτικές ημέρες όμως οι ειδήσεις γρήγορα ξεχνιούνται γιατί έρχονται πάντοτε καινούργιες. Άλλωστε και μετά την κατάρρευση του υπαρκού σουρεαλισμού οι πόλεμοι συνεχίζονταν. Μόνο που δεν λέγονται πλέον πόλεμοι αλλά «ανθρωπιστικές αποστολές». Και το μακέλεμα λέγεται «παράπλευρη απώλεια».
Αλλά είπαμε: η ζωή –κι ο κυνισμός– συνεχίζονται. Η κατανάλωση δεν μπορεί να περιμένει. Κι η κατανάλωση χρειάζεται ενέργεια. Κι παραγωγή ενέργειας χρειάζεται την αλαζονεία ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι αλάθητος κι ότι μπορεί επίσης να προβλέψει τα πάντα. Είδαμε όμως –για μιαν ακόμη φορά– ότι δεν είναι έτσι ούτε τα πράγματα ούτε οι ζωές.
Και μην νομίζετε ότι όλα αυτά δεν μας αφορούν. Στα μετανοδέρνα χωριά μας ταξιδεύει, το ίδιο γρήγορα με τις ειδήσεις, η μόλυνση. Δεν πάει άλλωστε πολύς καιρός που η κατά τα λοιπά σιωπούσα Ακαδημία Αθηνών μας συνέστησε να προχωρήσουμε σε εργοστάσια ... πυρηνικής ενέργειας. Εδώ δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα οικιακά μας σκουπίδια, οι «αθάνατοι» στην κοσμάρα τους, πιστεύουν ότι θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε και πυρηνικά απόβλητα. Βεβαίως η όλη ιστορία δεν ξεκίνησε εχθές αλλά προχθές: επί πρωθυπουργίας του
Γεωργίου του πρώτου της δυναστείας Παπανδρέου, για να δεξιωθεί την ιδέα του όχι μόνο η επταετία των Συνταγματαρχών αλλά σύσσωμος η Μεταπολίτευση που σε όλα τα μεγάλα έργα έβλεπε, κυρίως, μεγάλες μίζες. Σωθήκαμε κατά τύχη και χάρη στην στενοκεφαλιά κάποιων ανθρώπων που δεν ήθελαν άλλη «ανάπτυξη» στα μέρη τους.
Κι ενώ η Ιαπωνία μετράει ακόμη αγιάτρευτες πληγές, η δική μας υποκρισία αφιερώνει πεντάλεπτα συσκότησης, νομίζοντας ότι ο πλανήτης θα σωθεί επειδή έσβησαν για ένα πεντάλεπτο τα φώτα στο σαλόνι.
Σήμερα χάσκουμε μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες το κακό που συνέβη στην Ιαπωνία. Αυτή η ύβρις όμως –που ήδη μας κατοικεί και την κατοικούμε– θα θερίσει και στην δική μας αυλή, όσο συνεχίζουμε να  υπηρετούμε ένα μοντέλο, που η συντήρησή του και η διακίνησή του απαιτούν το ξόδεμα μιας τεράστιας ποσότητας  ενέργειας.
Μήπως να κουβεντιάζαμε το ενδεχόμενο ενός κόσμου που δεν είναι απλώς αγορά κι ενός ανθρώπου που δεν είναι απλώς αγοραστής; Μήπως;
 τ. 25 manifesto ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΤΟ ΝΕΟ ΜΑΣ ΤΕΥΧΟΣ (35)
ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΗΔΗ ΣΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
ΚΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια: