Οι χαλεποί καιροί κι ο χαλεπός εαυτός μας

Οι καιροί είναι χαλεποί -ιδού μια κοινότοπη και κοινόχρηστη φράση, την οποίαν εκπέμπουν τα χείλη όλων σχεδόν σήμερα. Ένα πρώτο σχόλιο σε τούτη την διαπίστωση, θα μπορούσε να είναι το σχόλιο, ότι δεν υπήρξε εποχή που να μην είταν δύσκολη. Σε κάθε καιρό και σε κάθε φάση της ιστορίας, ο καιρός της χρονικότητας, είναι μεταίχμιο: Μ’ άλλα λόγια, κάθε χρονική στιγμή, ο άνθρωπος έχει να αντιμετωπίσει και να δαμάσει τον μεγαλύτερο εχθρό. Αυτός δεν είναι άλλος από τον εαυτό του.  Από την ανθρώπινη φύση. Η ανθρώπινη φύση, λέει η παράδοσή μας, είναι φύση τρεπτή. Μέσα της κονταροχτυπιούνται το καλό και το κακό. Κι όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία, η ανθρώπινη φύση από μόνη της, με τις δικές της δυνάμεις, δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα. Ανακυκλώνει το δράμα της παλινδρόμησης μεταξύ καλού και κακού. Κατ’  επέκτασιν, το ίδιο -ο ίδιος φαύλος κύκλος- συμβαίνει και με την εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών. Η ίδια αξεδιάλυτη μείξη του καλού και του κακού, της αρετής με την αθλιότητα. Η ανθρώπινη ιστορία αιχμαλωτίζεται συνεχώς, μέσα στην ατέλεια της ανθρώπινης φύσης, αλλά και σφραγίζεται από το μεγαλείο του ανθρώπινου προσώπου, όταν αυτό απελευθερώνεται. Τι είναι αυτό που μπορεί να απελευθερώσει το ανθρώπινο πρόσωπο από τα δεσμά της καταδίκης και του εγκλεισμού, στην φύση, την ατέλεια και την φθορά της; Ιδού το ερώτημα,

ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Η σάτιρα είναι αγωνιστικό στοιχείο



Ο ΚΩΣΤΑΣ  ΖΟΥΡΑΡΙΣ συνομιλεί με τον Θεόδωρο Παντούλα

Ο πολίτης - οπλίτης Κώστας Ζουράρις είναι μια διττά ιδιότυπη περίπτωση. Από την μία συνηθίζει να λέει διόλου δημοφιλείς αλήθειες και από την άλλη να τις λέει -και να τις γράφει- με έναν  ολότελα δικό και γι’  αυτό απαρόμοιαστο τρόπο. Ζήτημα ύφους; Μάλλον ζήτημα ήθους για να ακριβολογούμε.
Δυστυχώς σε μια συνέντευξη δεν μπόρεσαν να χωρέσουν όλα. Ελπίζουμε όμως να τον έχουμε συχνά μαζί μας.

-Όσοι σας παρακολουθούμε σας ακούμε ενίοτε θυμωμένο. Τι είναι αυτό που σας απελπίζει και τι είναι αυτό που σας αποτρέπει από τον απελπισμό;
-Δεν ξέρω αν αναγνωρίζω τον εαυτό μου σε αυτούς τους δύο όρους –ελπίδα - απελπισία. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στις φανερές ελπίδες και όχι στις άλλες, όπως οι χρησμωδοί και οι τζιτζιφιόγκοι, οι αεριτζήδες και οι εύπιστοι. Ή όπως λέει ο Μπουσκέ, ο φοβερός εκείνος επίσκοπος ο δάσκαλος του Λουδοβίκου του ΙΔ΄, ο εύπιστος είναι ο δημιουργός της τύχης του, διότι εκείνος επιθυμεί να τον εξαπατήσουν. Ή ο υπέροχος στρατηγός Ντε Γκώλ, ο οποίος απαντώντας σε μια ερώτηση για το «εάν είσαι ευτυχής κι εάν ελπίζεις» λέει ότι «η ελπίδα και η ευτυχία είναι για τους μαλάκες». Αυτό που λέει ο Καζαντζάκης «δεν φοβάμαι τίποτε, δεν ελπίζω τίποτε, είμαι ελεύθερος» δεν μου αρέσει. Ο σώφρων άνθρωπος πρέπει να φοβάται περίπου τα πάντα. «Τα πάντα υπό δέος ξυνίσταται» λέει ο Θουκυδίδης. «Ο φόβος φυλάει τα έρημα» ξαναλέει ο Θουκυδίδης λαός μας. Αλλά ασχέτως φόβου, ο οποίος είναι συστατικό στοιχείο της ταυτότητας και της αυτοσυνειδησίας, τι προέχει στην ελληνική παράδοση; Ο αγών. Ο αγώνας ασχέτως ελπιζομένου ή εικαζομένου αποτελέσματος. Ο άνθρωπος άλλωστε είναι αγωνιστής, δηλαδή ασκητής.

-Στις αγωνίες σας, στις έγνοιες σας, έχετε συνομιλητές ή φωνή Ζουράρη εν τη ερήμω;
-Βεβαίως κι έχω. Και μας ταλαιπωρούν πολλά πράγματα στην ζωή μας:

Η σκιά του Αλέξη


 γράφει ο Κωνσταντίνος Μπλάθρας
Η φωτογραφία, του Γιάννη Μπεχράκη, ενός από τους σπουδαιότερους σήμερα Έλληνες φωτογράφους-ρεπόρτερ, που έγινε πρωτοσέλιδη λίγες μέρες πριν τις εκλογές, στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς Γερμανίας», εκφράζει πράγματι χίλιες λέξεις. Η σκιά του Αλέξη Τσίπρα –εδώ από την προεκλογική του συγκέντρωση στην Ομόνοια– ήταν εκείνη που, εν τέλει, όρισε το εκλογικό αποτέλεσμα. Μπορεί η γερμανική εφημερίδα να έκανε το φάουλ, όταν έβαλε πάνω της τον τίτλο «Αντισταθείτε στο δημαγωγό», συστήνοντας ελληνιστί «για την ομαλή διακυβέρνηση» ψήφο «στη Νέα Δημοκρατία», αλλά και οι Έλληνες, υπακούοντας στο φόβο των αγορών, όχι μόνο δεν αντιστάθηκαν αλλά στην ουσία επικύρωσαν τα Μνημόνια. Ο φόβος αφορούσε τη γενική διάλυση, που προπαγάνδιζαν σύσσωμα τα ΜΜΕ για την επομένη μιας πιθανής πρωτιάς Τσίπρα.
Εν τω μεταξύ, οι Ευρωπαίοι έταζαν–δημαγωγικά και αναληθή, όπως αμέσως μετά την ψήφο αποδείχθηκε– αλλαγή όρων στα Μνημόνια, ανάπτυξη κ.τ.ό. Με το που ανακοινώθηκε η νίκη Σαμαρά, έσπευσαν

Ποιος ήρξατο χειρών αδίκων;


Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί κι αυτό. Και συνέβη. Πρώτα στους δρόμους μας και μετά στις οθόνες μας. Την έκπτωση της πολιτικής παρ-ακολούθησαν τα υπονοούμενα, οι ύβρεις και οι χειροδικίες σε απευθείας σύνδεση.
Την ώρα που το πολιτικό σύστημα σκανδαλίζεται από την βία που το ίδιο παράγει, την ίδια ώρα το σύστημα αυτό σιωπά για τους αυτόχειρες, τους απελπισμένους και τους πένητες που δημιούργησαν οι πολιτικές του ή η απουσία τους.
Την ώρα που η ανεργία έχει κατά πολύ περάσει το 22%  γνωρίζουμε ποιος κλωσάει τ΄ αυγά του ολοκληρωτισμού.
Γι’ αυτό και είναι υποκρισία ν’ αναρωτιόμαστε στις τηλεοπτικές αρένες τι χρώμα έχει ο τραμπουκισμός.
Νούμερα θέλει. Και νούμερα έχει.