Σύντομα και πάλι κοντά σας


Εργαζόμαστε για την πραγματοποίηση αλλαγών και στο περιοδικό και στην ηλεκτρονική σελίδα μας.
Σας ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας και την υπομονή σας.

Πολιτική Αδολεσχία ΙΙ


Ναί, ὑπάρχει ἤδη στὸν κοινόν, τοῦ «Κοινοῦ τῶν Ἑλλήνων» λόγιον θησαυρό μας ὁ περίπυστος «ὑπὲρ ἀδυνάτου» λόγος. Ὁ ἐδῶ νεωστὶ ἐκκολαπτόμενος ῥήτωρ Σωτήρης Μητραλέξης τὸν ἀνακαινίζει, μὲ τὴν ἀνὰ χεῖρας εὐειδῆ «περὶ παντὸς πολιτικοῦ» εἰσφορά του. Στὴν σημερινή του «Πολιτικὴ Ἀδολεσχία ΙΙ» μᾶς προτείνει σειρὰ γραπτῶν, τὰ ὁποῖα, κατὰ τὴν ἐμὴν δόξαν, ἀποτελοῦν πανέξυπνη συμβολὴ στὴν πολιτικὴ «θεωρία». Τὰ ἐδῶ κείμενα μᾶς ἐπιτρέπουν, μὲ τὴν στίλβουσα διαύγειά τους, νὰ «θεωρήσουμε» κι ἐμεῖς ἢ καὶ νὰ ἀνα-θεωρήσουμε, νὰ ξανακοιτάξουμε τὸν πολιτικό μας αὐτοματισμὸ ἢ καὶ τὸν ὑπόρρητόν μας κομματισμό. 

Κώστας Ζουράρις
(από τον πρόλογο του βιβλίου)

Παλαιοκομματισμός «εθνικής σωτηρίας»

του Χρήστου Γιανναρά

«Δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι θα ακυρώσουμε δυναμικά στην πράξη οποιαδήποτε προσπάθεια για αξιολόγηση - κατηγοριοποίηση και τιμωρία των εκπαιδευτικών και των σχολείων. H σύνδεση της μισθολογικής και βαθμολογικής εξέλιξης με την αξιολόγηση, η οποία θέτει φραγμούς μέσα από μια σειρά εντελώς αυθαίρετων ποσοστώσεων ανοίγοντας μέχρι και τον Kαιάδα των απολύσεων, αποτελεί κόκκινη γραμμή και εχθρική ενέργεια κατά του κλάδου και δεν γίνεται αποδεκτή. Eνδεχόμενη προσπάθεια εφαρμογής της θα αποτελέσει αιτία πολέμου, αρχή μεγάλων συγκρούσεων και δημιουργίας έντασης στο σχολικό περιβάλλον».
Tο τελεσίγραφο πολέμου υπογράφει η «Διδασκαλική Oμοσπονδία Eλλάδος» – «σε ανάλογο μήκος κύματος κινούνται οι θέσεις και της Oμοσπονδίας Λειτουργών Mέσης Eκπαιδεύσεως» («K» 14.7.2012). Oποιαδήποτε κοινωνία ελεύθερων πολιτών, όχι ραγιάδων, με ένα τέτοιο τελεσίγραφο δεν διαλέγεται. Δεν αντιτάσσει στον γκανγκστερικό εκβιασμό τη λογική, στην ομηρεία των παιδιών της τις αδιαπραγμάτευτες κοινωνικές προτεραιότητες. Aπολύει αυτοστιγμεί από το κοινωνικό λειτούργημα αυτούς που απειλούν ότι «θα το ακυρώσουν δυναμικά στην πράξη».
Πρόκειται για πόλεμο, το τελεσίγραφο κυριολεκτεί. Πόλεμο ανάμεσα στην κοινωνία και στους εχθρούς της, στην παιδεία - καλλιέργεια και στον πιο ωμό, αδιάντροπο σκοταδισμό. Δεν κηρύσσουν πόλεμο για χρήματα οι δάσκαλοι, θέλουν να αναγνωρίσει επίσημα το κράτος τη μη παιδεία ως παιδεία: κρατούν ομήρους τα παιδιά εκβιάζοντας

Για ποια Ελλάδα "ρε γαμώ το";



Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, κατόπιν μιας μικρόψυχης υπόδειξης του «προοδευτικού» ιερατείου, εξάντλησε την «αυστηρότητά» της, αποκλείοντας την συμμετοχή της αναπολόγητης αθλήτριας Βούλας Παπαχρήστου από τους κατ’ ευφημισμό καλούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, εξαιτίας ενός κακόγουστου (και μόνον) αστείου, που με επιπολαιότητα έγραψε η αθλήτρια σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης.
Δεν εξάντλησε όμως η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή την υποκρισία της, αφού για μιαν ακόμη φορά  δεν βρήκε απολύτως τίποτε να πει για τον διασυρμό του ολυμπιακού ιδεώδους και την καταστροφή νέων ανθρώπων από το αφιόνι ενός φαρμακωμένου πρωταθλητισμού που μετέρχεται όλα τα μέσα για την πραγματοποίησή του. Ενός πρωταθλητισμού που επιβραβεύεται με τις δάφνες της ισόβιας δημοσιοϋπαλληλικής αργομισθίας.
Το πολιτικό σύστημα των νενέκων δεν γνωρίζει τι θα πει πολυετής πειθαρχία, ψυχοσωματικός κάματος και φιλοδοξία διάκρισης «για την Ελλάδα ρε γαμώ το». Όπως και η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή των ... αθανάτων (με αρχηγό της Ελληνικής Ολυμπιακής Αποστολής τον φοροφυγά κ. Ισίδωρο Κούβελο, σύζυγο της κ. Μητσοτάκη) δεν γνωρίζει τίποτε για την εμπορευματοποίηση των αγώνων, τις «χορηγίες» και τα αναβολικά.
Η Βούλα Παπαχρήστου με την ανοησία του αστείου της προσέβαλλε το χιούμορ μας.
Αυτοί που την τιμώρησαν προσβάλλουν την νοημοσύνη μας.
Και οι πολιτικοί τους μέντορες –ξέρετε αυτοί που στέκονται προσοχή στους χωροφύλακες της Τρόικας- την ίδια μας την αξιοπρέπεια.

Φρενοκομείο με πισίνα και ψησταριά


Σύμφωνα με αποκάλυψη της εφημερίδας  ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι των φυλακών Κορυδαλλού έχτισαν πισίνα και μπάρμπεκιου στον προαύλιο χώρο των φυλακών.
Ο αρχιφύλακας του ψυχιατρείου των φυλακών κ. Αντώνης  Αραβαντινός μάλιστα δικαιολόγησε τ’ αδικαιολόγητα λέγοντας ότι η πισίνα δεν είναι πισίνα αλλά συλλέκτης ... υδάτων κι ότι η ψησταριά, που είναι πράγματι ψησταριά, έγινε για τις ανάγκες εκείνων των υπαλλήλων που εργάζονται τις ... Τσικνοπέμπτες!!!
Στο θέμα παρενέβη κι ο γ.γ. του υπουργείου Δικαιοσύνης, ο κ. Μαρίνος Σκανδάμης που, αφού εξήρε το κοινωνικό έργο των υπαλλήλων, εκτίμησε ότι δεν υπάρχει «μείζον θέμα», αφού για τις κατασκευές δεν (;;;) χρησιμοποιήθηκε δημόσιο χρήμα!!!
Κι επειδή ο καθένας στο απέραντο φρενοκομείο μας μπορεί ν’ αντιλαμβάνεται ό,τι τον βολεύει, εμείς καταγγέλλουμε τους υπαλλήλους και τον γ.γ. του υπουργείου επειδή δεν έκαναν κι ένα λούνα παρκ στις φυλακές η, έστω, έναν χώρο προσγείωσης ελικοπτέρων για να εξυπηρετούνται οι τρόφιμοι κι οι επισκέπτες φίλοι τους.
μ.ν.

Εγοπρόβατα

του Απόστολου Διαμαντή
Επειδή η συζήτηση ήταν έντονη επανέρχομαι για τα ελληνικά των γλωσσολόγων.  Το κείμενό τους ήταν εντελώς παραπλανητικό και αποκαλυπτικό ταυτόχρονα για τους πραγματικούς στόχους των νέων σχολικών εγχειριδίων. Ο απόλυτος διχασμός που εισάγεται μεταξύ γραμμάτων και φθόγγων-φωνηέντων είναι απαράδεκτος από κάθε άποψη και ορθώς η εκπαιδευτικός κα Χρυσού τον εντόπισε, γεγονός που φυσικά ενόχλησε πάρα πολύ και οδήγησε πανεπιστημιακούς δασκάλους να γράφουν με τρόπο εντελώς αναιδή.
Αυτό που υποκρύπτεται πίσω από την διαγραφή του η και του ω από τα φωνήεντα και τους φθόγγους, είναι το γεγονός ότι είναι μακρά. Τιμωρούνται δηλαδή επειδή ως μακρά δεν προφέρονται στην νέα ελληνική, αν και αυτό δεν είναι καθόλου σαφές ότι ισχύει. Τότε όμως, κατά την ίδια λογική, θα έπρεπε να διαγραφούν από τους διφθόγγους και τα αι, τα ευ και τα λοιπά. Στη συνέχεια, ο δρόμος για την επέμβαση στην ιστορική ορθογραφία είναι μικρός και αντί για πλεύση θα γράφουμε πλέφσι, και αντί για αιγοπρόβατα εγοπρόβατα, εφόσον δεν υφίσταται διακριτός ήχος κατά την προφορά. Γιατί όχι; Αφού ο  ήχος δεν υφίσταται προς τι η διατήρηση της ιστορικής ορθογραφίας; Κάτω λοιπόν και όλα τα μακρά φωνήεντα και οι δίφθογγοι.
Ποιoς είναι λοιπόν ο λόγος να πηγαίνεις σε ένα παιδάκι 10 χρονών,

Με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις


Zούμε  έκτακτες καταστάσεις και όλοι μας οι φίλοι, νέοι και παλαιότεροι, επιμένουν ότι ήρθε η ώρα να συναποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε. Οι περιστάσεις –λένε– δεν μας επιτρέπουν την πολυτέλεια των διαφοροποιήσεων. Να φύγουν οι “Δυνάμεις Κατοχής” πρώτα και μετά να κάνουμε τους λογαριασμούς μας. Για την ώρα –λένε πάλι– αυτό που προέχει είναι να συγκροτήσουμε, επιτέλους, το Μέτωπο εκείνο που θα αποτρέψει την καταστροφή.
Δεν απαντάμε καθόλου αβασάνιστα σε αυτά τα αιτήματα, αλλά, παρά την καλή μας διάθεση και την καλή μας την καρδιά, βιώνοντας και όχι περιμένοντας την κρίση, νοιώθουμε άβολα με τις αντιμνημονιακές δυνάμεις, που τις περισσότερες φορές, είναι μία από τα ίδια. Δυνάμεις του χθες, που επιδιώκουν να είναι και δυνάμεις του αύριο.
Δεν παραμένουμε, το λοιπόν, δέσμιοι καμιάς ξεπερασμένης από τη ζωή πολιτικής γεωγραφίας, αλλά και δεν μπορούμε να συστρατευθούμε ούτε με τους μνημονιακούς, ούτε με τους αντιμνημονιακούς, για τον απλούστατο λόγο ότι ούτε οι μεν, ούτε οι δε απαντούν στις πιο ειλικρινείς μας αγωνίες.
Ασελγούν και οι δύο στο σώμα της πατρίδας και εμείς δεν είμαστε αυτοί που θα επιλέξουν βιαστή. Ξεκάθαρα πράγματα: δεν υπάρχουν καλοί και κακοί βιαστές. Εάν, λοιπόν, θέλουμε να μείνουμε αξιοπρεπείς και συνεπείς με τις επιλογές μας, πρέπει να είμαστε απέναντί τους και όχι δίπλα σε ορισμένους. Το πολιτικά πρωτόγονο δίλημμα με τους λιγότερο κακούς μπορεί να αφορά τους θεατές του βιασμού, αλλά είναι αδιάφορο σε όσους θέλουν να τον αποτρέψουν.
Η δική μας στάση,

ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ;



ΜΑΥΡΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΟΥ '74
ΑΚΕΡΙΟΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
ΜΙΣΕΣ ΟΙ ΖΩΕΣ

ΤΩΡΑ Η ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΗ ΜΕΓΑΛΟΝΗΣΟΣ ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ ΣΤΑΙΣ ΠΙΣΙΝΑΙΣ

ΑΝΗΣΥΧΟΣ Ο ΧΛΩΡΟΣ ΥΠΝΟΣ ΣΤΟΝ ΤΥΜΒΟ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΤΙΣΣΑΣ
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΦΥΛΑΝΕ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟΙ ΩΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΜΟΙΡΑΙΟΙ ΩΣ ΟΙ ΕΣΧΑΤΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
θ.ε.π.

Ο ΥΠΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ



Γυναίκα στο μπάνιο, ακρυλικό σε μουσαμά,
του Τάκη Κατσουλίδη, 1993

Αστέρι της ανατολής,
που τα σκοτάδια διώχνεις,
φώτισε την αγάπη μου,
που σαν πουλί κοιμάται.

Μίλα της, καλοφώναχ’ την
γλυκοψυθίρισέ της,
πως θέλω απόψε να διαβώ
απ’ το παράθυρό της.

Αστέρι, μη βιαστείς να βγεις,
η μέρα ας μη χαράξει,
για να χορτάσ’ η αγάπη μου
τον ύπνο τον δροσάτο.

Στείλε του μελτεμιού πνοή
και του πουλιού τραγούδι,
να ’ρθώ να δώσω ένα φιλί,
εγώ να την ξυπνήσω.

18 VII 2012
Κωνσταντίνος Μπλάθρας

Ο Τζάμπας (συ)ζει με τον Αγαπούλα και τον Ομορφάντρα

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΝΤΟΥΛΑΣ
 O τίτλος αναφέρεται σε τρεις πρόσφατες διαφημίσεις που το τηλεοπτικό κοινό τις δεξιώθηκε με χαμόγελα. Τις έκανε ήχο στο κινητό τηλέφωνό του και μέρος μιας καθημερινής ιδιολέκτου που χαζογελά αναπαράγοντας τηλεοπτικές ατάκες.
Οι τρεις διαφημίσεις λοιπόν πέτυχαν. Και υποθέτουμε –βάσιμα νομίζουμε– ότι πέτυχαν διότι το κοινό κολακευμένο από την «μαγκιά» των πρωταγωνιστών τους, ταυτίστηκε μαζί τους. Κι όμως ο Τζάμπας δεν είναι ο φτωχοδιάβολος αλλά ο τσαρλατάνος που εκδέχεται την φαυλότητα για κατόρθωμα. Ο Αγαπούλας δεν είναι ο κατατρεγμένος αλλά ο έγκλειστος γηπεδικός εαυτός μας που κάνει τις βρωμοδουλιές του μιλώντας με όλους. Κι ο Ομορφάντρας δεν είναι ο φαμελίτης μεροκαματιάρης αλλά ο μικρομεσαίος που πουλά μαζί με τα «βρώμικα» την μάνα του και τον πατέρα του. Όλα σ’ ένα.
Αυτοί λοιπόν είναι οι Έλληνες; Οι παράγοντες του χουλιγκανικού κρετινισμού, οι μπατακτσήδες, οι λίγο απ’ όλα; Ναι, αυτή είναι η κυρίαρχη εκδοχή της αλλοτρίωσής μας. «Αγαπούλα, πούλα». Και ξεπούλα μην σου πω. Να κάνουμε την δουλειά μας όπως – όπως. Να μπούμε από το παράθυρο και να μην πληρώσουμε. Αθάνατη ελλαδική κακομοιριά. Που δικτυώνεται, τα σπάει και αδηφάγα –με λίγη σάλτσα– τα καταπίνει όλα. Αυτή η Ελλάδα αναγνωρίζει τον εαυτό της σε αυτές τις τηλεοπτικές διαφημίσεις. Τον αναγνωρίζει αλλά δεν τον οικτίρει. Τον καμαρώνει!
Κι έρχονται άλλοι, με την σειρά τους κι αυτοί, να την επιτιμήσουν αυτή την Ελλάδα. Να την επιτιμήσουν όμως ποιοι; Οι χολωμένοι αβροδίαιτοι, αυτοί που συμπλεγματικά φτύνουν το γάλα που βύζαξαν; Επαρχιωτισμός από την ανάποδη αδελφοί μας. Αλλά με στεγνό καθάρισμα και τσάκιση η δική τους επίκτητη φενάκη. Οι φυλακές, τα «βρώμικα» και οι τιμές κοψοχρονιά είναι για τους φτωχούς. Αυτοί κάνουν τις δουλειές τους αλλιώς. Σε σαλόνια με σολομούς και κρασιά Βουργουνδίας. Κeep walking βρε κουτά. Όλες οι μοναξιές μαζί μπορούμε να  χτίσουμε μια καλύτερη μπέκρα. Οι αγορές να ’ναι καλά να μεσιτεύουν υπέρ του σύμπαντος εκβαρβαρισμού.
Και οι δυο στάσεις δεν φανερώνουν τίποτε λιγότερο από την αδυναμία μας να δούμε το νεοελληνικό πρόβλημα. Να παραδεχθούμε την ορφάνια μας, που δεν έχει αναφορές –μονάχα συνθήματα, ρητορείες, αδυναμία να συνυπάρξει. Γι’ αυτό και κυριαρχεί ένθεν κακείθεν η κυνική χρησιμοθηρία, η αμυντική επιθετικότητα, η επηρμένη χυδαιότητα, η ανεπίγνωστη κακογουστιά. Ο ωχαδελφισμός για τον δημόσιο χώρο αλλά και για τον διπλανό μας. Δυσκολευόμαστε όχι να του απλώσουμε το χέρι αλλά και να τον καλημερίσουμε.

Υπάρχει όμως

ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ


















 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΑΡΑΚΗΣ
Δεν φαίνεται κάτι να διδάχθηκε η ανθρωπότητα από την ατομική βόμβα.
Τότε ο νικητής ατίμαζε την νίκη του, δολοφονώντας τον ήδη ηττημένο, επαληθεύοντας ότι η ανθρώπινη αλαζονεία είναι ικανή για την μεγαλύτερη παλιανθρωπιά.
Έκτοτε δεν έγινε κανένας μεγάλος πόλεμος. Γινόταν όμως για δεκαετίες ένας ψυχρός πόλεμος, που μας προειδοποίησε και με το παραπάνω με το Τσερνομπίλ. Στις τηλεοπτικές ημέρες όμως οι ειδήσεις γρήγορα ξεχνιούνται γιατί έρχονται πάντοτε καινούργιες. Άλλωστε και μετά την κατάρρευση του υπαρκού σουρεαλισμού οι πόλεμοι συνεχίζονταν. Μόνο που δεν λέγονται πλέον πόλεμοι αλλά «ανθρωπιστικές αποστολές». Και το μακέλεμα λέγεται «παράπλευρη απώλεια».
Αλλά είπαμε: η ζωή –κι ο κυνισμός– συνεχίζονται. Η κατανάλωση δεν μπορεί να περιμένει. Κι η κατανάλωση χρειάζεται ενέργεια. Κι παραγωγή ενέργειας χρειάζεται την αλαζονεία ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι αλάθητος κι ότι μπορεί επίσης να προβλέψει τα πάντα. Είδαμε όμως –για μιαν ακόμη φορά– ότι δεν είναι έτσι ούτε τα πράγματα ούτε οι ζωές.
Και μην νομίζετε ότι όλα αυτά δεν μας αφορούν. Στα μετανοδέρνα χωριά μας ταξιδεύει, το ίδιο γρήγορα με τις ειδήσεις, η μόλυνση. Δεν πάει άλλωστε πολύς καιρός που η κατά τα λοιπά σιωπούσα Ακαδημία Αθηνών μας συνέστησε να προχωρήσουμε σε εργοστάσια ... πυρηνικής ενέργειας. Εδώ δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα οικιακά μας σκουπίδια, οι «αθάνατοι» στην κοσμάρα τους, πιστεύουν ότι θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε και πυρηνικά απόβλητα. Βεβαίως η όλη ιστορία δεν ξεκίνησε εχθές αλλά προχθές: επί πρωθυπουργίας του

Η νέα ειδωλολατρία



γράφει ο Βαγγέλης Μαράκης
Διαφήμιση αρχικώς ήταν η πράξη εκείνη που γνωστοποιούσε στο κοινό κάτι που ήταν κοινού ενδιαφέροντος. Σήμερα η διαφήμιση δεν γνωστοποιεί. Σήμερα η διαφήμιση είναι μια πράξη συγκαλυμμένης βίας –κι όχι ενημέρωσης– που επιβάλλει μια διαρκή καταναλωτική υποδούλωση.
Κέντρο των διαφημιστικών μηνυμάτων δεν είναι οι πραγματικές ανάγκες μας αλλά τα ίδια τα προϊόντα. Η απόκτησή τους θα μας κάνει ευτυχισμένους, αν και η ευτυχία μας θα διαρκέσει όσο και τα διαφημιστικά μηνύματα. Αλλά τα διαφημιστικά μηνύματα ξεπερνούν την ζωή, διότι αυτά δεν σταματούν ποτέ.
Την διαφήμιση την υπηρετούν ειδικοί επαγγελματίες με έκτακτα χαρίσματα. Άνθρωποι που βιοπορίζονται όχι παράγοντας αγαθά, αλλά δημιουργώντας ψευδαισθήσεις. Αυτοί οι ειδικοί «αγνοούν» την κρίση, την ανεργία και την φτώχεια. Γνωρίζουν όμως να εξαπατούν εαυτούς και αλλήλους, επιβάλλοντας πρότυπα ψευτοζωής. Γνωρίζουν να νοηματοδοτούν το τίποτα.
Δείτε μια σερβιέτα. Οι γυναίκες που την χρησιμοποιούν είναι νέες ή παριστάνουν τις νέες κι έχουν ανακαλύψει το μυστικό της ευτυχίας σε μια σερβιέτα –που στο χωριό μου την έλεγαν αλλιώς. Δείτε ένα αποσμητικό για άνδρες. Ωραίοι, γυμνασμένοι κι ανέμελοι όλοι τους. Ψεκάζονται και κολάζουν το σύμπαν.
Δουλειά των ειδικών της διαφήμισης στην πραγματικότητα είναι να κρύβουν –όχι να ενημερώνουν. Ο περιχαρής δανειολήπτης πάντοτε χαμογελά ξεκούραστος, ενώ όλοι μας γνωρίζουμε ότι ψάχνει για δεύτερη δουλειά, μήπως και σταματήσουν να τον ενοχλούν οι εισπρακτικές εταιρείες. Κι ο πιτσιρίκος φαίνεται ότι χαίρεται το νέο του παιχνίδι. Αυτά που δεν φαίνονται είναι τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για να γίνει το παιχνίδι και οι ομήλικοί του που εργάστηκαν για να το φτιάξουν.
Μπορεί οι άνθρωποι των διαφήμισεων να μην υπάρχουν στην πραγματικότητα, υπάρχουν όμως εκείνοι που φιλοδοξούν να τους μοιάσουν. Κι επειδή δεν γίνεται κατορθωτή η φιλοδοξία τους δυστυχούν. Κι οι δυστυχισμένοι –ειδικώς εκείνοι που αδυνατούν να καταναλώσουν την δυστυχία τους– αποκλείονται από τις εικονικές ζωές μας.
Οι διαφημίσεις βεβαίως βιάζουν τις ζωές μας αλλά γι’ αυτή την βία δεν μιλάμε. Την θεωρούμε δεδομένη. Σχεδόν

Για ποια Ελλάδα ρε γαμώ το;



Mεταπολεμικά και, κυρίως, μεταπολιτευτικά η καθύβριση της πατρίδας έγινε μέτρο του «προοδευτισμού» μας.
Μετά το ξέσπασμα της πρόσφατης κρίσης επανακαλύφθηκε ο «πατριωτισμός». Στο όνομά του ο πρωθυπουργός της χώρας και οι λοιποί θιασώτες της εθελούσιας υποταγής μας στα τσαλίμια των αγορών μας επιβάλλουν να σκύψουμε το κεφάλι γιατί «μαζί τα φάγαμε» -λένε. Στο όνομα αυτού του όψιμου πατριωτισμού η κυβέρνηση υποθηκεύει την χώρα στην διεθνή χρηματοπιστωτική μαφία, καλώντας μας να χειροκροτήσουμε την ομηρεία μας. Έχουμε κολοβούς μισθούς, κολοβές συντάξεις αλλά και κολοβωμένη αξιοπρέπεια. Ας είναι;
Στο ίδιο όνομα -αλλά σε διαφορετικό όραμα- η πολύχρωμη αντιπολίτευση μας προτρέπει να συστρατευθούμε μαζί της για να επιστρέψουμε στην δανειοδίαιτη μεταπολιτευτική ανεμελιά μας. Τρωκτικά και πένητες ομού. Μισθοσυντήρητοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, μεροκαματιάρηδες και άνεργοι μαζί με τα τσιράκια της συνδικαλιστικής αργομισθίας και τους υψηλόμισθους κηφήνες του παλαιοκομματισμού. Κι από κοντά όσοι τους κάνουν τα θελήματα αρκούμενοι σε φιλοδωρήματα κι υποσχέσεις. Προπάντων να μην θιγούν οι κεκτημένες αργομισθίες κι ας πάει και το παλιάμπελο!
Και οι δυο στάσεις μπερδεύουν την πατρίδα με την τσέπη τους. Και αμφότερες το κάνουν το όνομα του «πατριωτισμού»!
Εμάς αυτός ο «πατριωτισμός» δεν μας εκφράζει.
Η δική μας αντίσταση δεν αφορά την καταναλωτική ευχέρεια κανενός.
Αφορά την επιλογή μας να μην σκύψουμε την κεφαλή μας και να μην είμαστε αυτοί που θα συνεργήσουν στην λεηλασία της πατρίδας.
Μνημονεύουμε Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
Μνημονεύουμε την παλιόψαθα που την γύμνια μας σκεπάζει. Έρρωσθε.
manifesto τ. 20

Παραμύθι

του ΧΡΗΣΤΟΥ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ
Παλιά υπήρχαν τρία μέρη στον κόσμο· η Kυψέλη, η Eλλάδα και ο πλανήτης Γη. Tώρα βγαίνουν και λένε ότι ο κόσμος είναι ένας, όμως λένε ψέματα κι αυτό φαίνεται στα μάτια τους. Aυτοί τα έχουν μπερδέψει ενώ υπήρχαν τρία μέρη και το σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο ήταν να είσαι η ωραιότερη στην Kυψέλη όπως συνέβαινε με την Έρση. Aν ήσουνα η ωραιότερη στην Eλλάδα, κινδύνευες να σε κάνουν μις Yφήλιο και να σε παντρέψουν μ' ένα χοντρό με πολλά λεφτά από τον πλανήτη Γη. Ήταν πιο δύσκολο να είσαι η ωραιότερη στην Kυψέλη γιατί εκεί σε έβλεπαν κάθε μέρα στο δρόμο, δεν σε ψήφιζαν βαμμένη, με μουσική από πίσω, ούτε σε γνώριζαν από τα περιοδικά, σε είχαν αγαπήσει χωρίς φωτογένεια. Σε έβλεπαν γελαστή, βιαστική, τσακωμένη με τη μάνα σου, ιδρωμένη, σκονισμένη. Ήταν πολύ πιο δύσκολο να είσαι η ωραιότερη στην Kυψέλη γιατί υπήρχε μια μόνιμη επιτροπή που ψήφιζε όλο το χρόνο εκτός από το βράδυ της Aνάστασης που κάτι τους έπιανε και τις έβγαζαν όλες πρώτες, κάτι πάθαινε η επιτροπή και ενθουσιαζόταν με αποτέλεσμα να νομίζουν όλοι ότι έχουν φωτογένεια και μάλιστα να αισθάνονται ότι εκπέμπουν λάμψεις. Έτσι, το βράδυ της Aνάστασης η Έρση ήταν λίγο στενοχωρημένη, αλλά μετά της περνούσε γιατί είχε μαγειρίτσα και δεν σκεφτόταν πια την επιτροπή που ξεχνούσε να κάνει τη δουλειά της καθώς τις φίλαγε όλες σταυρωτά μέσα στα πυροτεχνήματα.
      Ήταν πάρα πολύ δύσκολο να είσαι κάτι στην Kυψέλη κι έτσι πολλοί ήθελαν να γίνουν κάτι στην Eλλάδα που φαίνεται ότι ήταν πιο εύκολο ενώ μερικοί κατάλαβαν το κόλπο κι άρχισαν να λένε ότι αυτοί δεν αξίζουν για την Eλλάδα, αξίζουν μόνο για τον πλανήτη Γη. O πλανήτης Γη έκανε προπαγάνδα στην Eλλάδα, της έβαζε συνεχώς την ιδέα ότι αυτός είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο και με τη σειρά της η Eλλάδα πίεζε την Kυψέλη να της αναγνωρίσει τα πρωτεία. Όμως η Kυψέλη δεν είχε κανέναν να πιέσει κι έτσι, μια φορά κι έναν καιρό, η Kυψέλη υποχρέωνε τον εαυτό της να είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο και η

Δικτατορία της φαινομενικότητας

γράφει ο Δημήτρης Κοσμόπουλος

Διηγείται ο  Κώστας Βάρναλης στους «Ανθρώπους» του. Περιστατικό της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα. Ο λόγιος Γεράσιμος Βώκος που είχε ζήσει πολλά χρόνια στο Παρίσι, κάθεται στο καφενείο του Ζαχαράτου. Στην πλατεία Συντάγματος. Συνωστισμός και θόρυβος. Στο τραπέζι του απρόσκλητοι έρχονται και θρονιάζονται δύο βουλευτές. Διαπληκτίζονται. Με φωνές κι αντάρες. Αίφνης κατά τα ρωμαίικα συνήθεια ο ένας γυρνά προς τον αποσβολωμένο Βώκο και τον ρωτά: «-Δίκιο δεν έχω;» «-Βεβαίως και έχεις δίκιο», απαντά ο Βώκος. «Και συ έχεις δίκιο, κι αυτός -δείχνοντας τον άλλον- έχει δίκιο. Όλοι δίκιο έχετε!». Και εγειρόμενος, βγάζει τον πίλο του, κάνει μια υπόκλιση και βροντοφωνάζει: «Χαίρε ευγενής Γαλλία!». Μεταθέστε την μικρογραφία του περιστατικού στην σύγχρονη Ελλάδα. Το κυρίαρχο πολιτιστικό παράδειγμα, είναι το αρειμάνιο «εγώ». Όλοι έχουμε δίκιο. Κανείς δεν φταίει! Σε μια παράκρουση του βαθειά ανάγωγου συλλογικού μας εγώ, κανείς μας δεν εννοεί να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη. Τι άλλο περιμένουμε ως συμπεριφορά από τους πολιτικούς μας εκπροσώπους; Κανείς τους δεν φταίει. Όλοι έχουν δίκαιο όραμα. Φαίνεται από τους καβγάδες τους στα τηλεοπτικά παράθυρα. Από την ένδεια των κατά τα άλλα στεντόρειων μπαλκονάτων λόγων. «Θα ανασυντάξουμε…», «Θα κάνουμε…»,  «Θα φέρουμε…», «Θα εκσυγχρονίσουμε…».  Δεν πρόκειται μόνο για την ξύλινη γλώσσα και την ένδειά της. Ούτε για την αδιατάρακτη κομματική αυτάρκεια, που προβάλλει ξαναζεσταμένη την γκριζάδα άλλων εποχών. Κυρίως όμως, πρόκειται για ανάδυση τρομακτικού κενού. Κενού νοήματος. Βιώνουμε την δικτατορία της φαινομενικότητας. Όμως αν δεν δούμε το άδειο κάθε αναφοράς που χάσκει από κάτω της, δεν πρόκειται να πάμε παραπέρα. Μετά τις συγκεντρώσεις και τις τηλεμαχίες, η πλατεία μένει απελπιστικά έρημη.

τεύχος 35



Τα περιεχόμενα αναλυτικά έχουν ως εξής:

Για μια φανέλα αδειανή

Δεν γνωρίζουμε ούτε αν θα σωθεί -ούτε εάν αξίζει να σωθεί- το ελληνικό κράτος.
Η «Παναθηναϊκή Συμμαχία 2012» όμως παίρνει τον Παναθηναϊκό στα χέρια της και, χάρη στην γενναιόδωρη βλακεία ορισμένων οπαδών του, φαίνεται ότι θα τα καταφέρει.
Στα ιδρυτικά μέλη του Σωματείου που θα φροντίσει για την βιωσιμότητα της επιχείρησης απλοί καθημερινοί άνθρωποι της διπλανής θύρας όπως ο Γιάννης Αλαφούζος, η Σία Κοσιώνη, ο Αλέξης Παπαχελάς, η Λιάνα Κανέλλη, ο Παύλος Τσίμας κι άλλοι γνωστοί συμπολίτες μας.
Η διακονιά -όταν είναι για τόσο ιερό σκοπό- δεν είναι ντροπή. Είναι θράσύτητα. Δώστε, λοιπόν, ότι έχετε ευχαρίστηση.
Σε καλή μεριά.

Οι χαλεποί καιροί κι ο χαλεπός εαυτός μας

Οι καιροί είναι χαλεποί -ιδού μια κοινότοπη και κοινόχρηστη φράση, την οποίαν εκπέμπουν τα χείλη όλων σχεδόν σήμερα. Ένα πρώτο σχόλιο σε τούτη την διαπίστωση, θα μπορούσε να είναι το σχόλιο, ότι δεν υπήρξε εποχή που να μην είταν δύσκολη. Σε κάθε καιρό και σε κάθε φάση της ιστορίας, ο καιρός της χρονικότητας, είναι μεταίχμιο: Μ’ άλλα λόγια, κάθε χρονική στιγμή, ο άνθρωπος έχει να αντιμετωπίσει και να δαμάσει τον μεγαλύτερο εχθρό. Αυτός δεν είναι άλλος από τον εαυτό του.  Από την ανθρώπινη φύση. Η ανθρώπινη φύση, λέει η παράδοσή μας, είναι φύση τρεπτή. Μέσα της κονταροχτυπιούνται το καλό και το κακό. Κι όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία, η ανθρώπινη φύση από μόνη της, με τις δικές της δυνάμεις, δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα. Ανακυκλώνει το δράμα της παλινδρόμησης μεταξύ καλού και κακού. Κατ’  επέκτασιν, το ίδιο -ο ίδιος φαύλος κύκλος- συμβαίνει και με την εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών. Η ίδια αξεδιάλυτη μείξη του καλού και του κακού, της αρετής με την αθλιότητα. Η ανθρώπινη ιστορία αιχμαλωτίζεται συνεχώς, μέσα στην ατέλεια της ανθρώπινης φύσης, αλλά και σφραγίζεται από το μεγαλείο του ανθρώπινου προσώπου, όταν αυτό απελευθερώνεται. Τι είναι αυτό που μπορεί να απελευθερώσει το ανθρώπινο πρόσωπο από τα δεσμά της καταδίκης και του εγκλεισμού, στην φύση, την ατέλεια και την φθορά της; Ιδού το ερώτημα,

ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Η σάτιρα είναι αγωνιστικό στοιχείο



Ο ΚΩΣΤΑΣ  ΖΟΥΡΑΡΙΣ συνομιλεί με τον Θεόδωρο Παντούλα

Ο πολίτης - οπλίτης Κώστας Ζουράρις είναι μια διττά ιδιότυπη περίπτωση. Από την μία συνηθίζει να λέει διόλου δημοφιλείς αλήθειες και από την άλλη να τις λέει -και να τις γράφει- με έναν  ολότελα δικό και γι’  αυτό απαρόμοιαστο τρόπο. Ζήτημα ύφους; Μάλλον ζήτημα ήθους για να ακριβολογούμε.
Δυστυχώς σε μια συνέντευξη δεν μπόρεσαν να χωρέσουν όλα. Ελπίζουμε όμως να τον έχουμε συχνά μαζί μας.

-Όσοι σας παρακολουθούμε σας ακούμε ενίοτε θυμωμένο. Τι είναι αυτό που σας απελπίζει και τι είναι αυτό που σας αποτρέπει από τον απελπισμό;
-Δεν ξέρω αν αναγνωρίζω τον εαυτό μου σε αυτούς τους δύο όρους –ελπίδα - απελπισία. Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, οι άνθρωποι πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στις φανερές ελπίδες και όχι στις άλλες, όπως οι χρησμωδοί και οι τζιτζιφιόγκοι, οι αεριτζήδες και οι εύπιστοι. Ή όπως λέει ο Μπουσκέ, ο φοβερός εκείνος επίσκοπος ο δάσκαλος του Λουδοβίκου του ΙΔ΄, ο εύπιστος είναι ο δημιουργός της τύχης του, διότι εκείνος επιθυμεί να τον εξαπατήσουν. Ή ο υπέροχος στρατηγός Ντε Γκώλ, ο οποίος απαντώντας σε μια ερώτηση για το «εάν είσαι ευτυχής κι εάν ελπίζεις» λέει ότι «η ελπίδα και η ευτυχία είναι για τους μαλάκες». Αυτό που λέει ο Καζαντζάκης «δεν φοβάμαι τίποτε, δεν ελπίζω τίποτε, είμαι ελεύθερος» δεν μου αρέσει. Ο σώφρων άνθρωπος πρέπει να φοβάται περίπου τα πάντα. «Τα πάντα υπό δέος ξυνίσταται» λέει ο Θουκυδίδης. «Ο φόβος φυλάει τα έρημα» ξαναλέει ο Θουκυδίδης λαός μας. Αλλά ασχέτως φόβου, ο οποίος είναι συστατικό στοιχείο της ταυτότητας και της αυτοσυνειδησίας, τι προέχει στην ελληνική παράδοση; Ο αγών. Ο αγώνας ασχέτως ελπιζομένου ή εικαζομένου αποτελέσματος. Ο άνθρωπος άλλωστε είναι αγωνιστής, δηλαδή ασκητής.

-Στις αγωνίες σας, στις έγνοιες σας, έχετε συνομιλητές ή φωνή Ζουράρη εν τη ερήμω;
-Βεβαίως κι έχω. Και μας ταλαιπωρούν πολλά πράγματα στην ζωή μας:

Η σκιά του Αλέξη


 γράφει ο Κωνσταντίνος Μπλάθρας
Η φωτογραφία, του Γιάννη Μπεχράκη, ενός από τους σπουδαιότερους σήμερα Έλληνες φωτογράφους-ρεπόρτερ, που έγινε πρωτοσέλιδη λίγες μέρες πριν τις εκλογές, στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς Γερμανίας», εκφράζει πράγματι χίλιες λέξεις. Η σκιά του Αλέξη Τσίπρα –εδώ από την προεκλογική του συγκέντρωση στην Ομόνοια– ήταν εκείνη που, εν τέλει, όρισε το εκλογικό αποτέλεσμα. Μπορεί η γερμανική εφημερίδα να έκανε το φάουλ, όταν έβαλε πάνω της τον τίτλο «Αντισταθείτε στο δημαγωγό», συστήνοντας ελληνιστί «για την ομαλή διακυβέρνηση» ψήφο «στη Νέα Δημοκρατία», αλλά και οι Έλληνες, υπακούοντας στο φόβο των αγορών, όχι μόνο δεν αντιστάθηκαν αλλά στην ουσία επικύρωσαν τα Μνημόνια. Ο φόβος αφορούσε τη γενική διάλυση, που προπαγάνδιζαν σύσσωμα τα ΜΜΕ για την επομένη μιας πιθανής πρωτιάς Τσίπρα.
Εν τω μεταξύ, οι Ευρωπαίοι έταζαν–δημαγωγικά και αναληθή, όπως αμέσως μετά την ψήφο αποδείχθηκε– αλλαγή όρων στα Μνημόνια, ανάπτυξη κ.τ.ό. Με το που ανακοινώθηκε η νίκη Σαμαρά, έσπευσαν

Ποιος ήρξατο χειρών αδίκων;


Ήταν θέμα χρόνου να συμβεί κι αυτό. Και συνέβη. Πρώτα στους δρόμους μας και μετά στις οθόνες μας. Την έκπτωση της πολιτικής παρ-ακολούθησαν τα υπονοούμενα, οι ύβρεις και οι χειροδικίες σε απευθείας σύνδεση.
Την ώρα που το πολιτικό σύστημα σκανδαλίζεται από την βία που το ίδιο παράγει, την ίδια ώρα το σύστημα αυτό σιωπά για τους αυτόχειρες, τους απελπισμένους και τους πένητες που δημιούργησαν οι πολιτικές του ή η απουσία τους.
Την ώρα που η ανεργία έχει κατά πολύ περάσει το 22%  γνωρίζουμε ποιος κλωσάει τ΄ αυγά του ολοκληρωτισμού.
Γι’ αυτό και είναι υποκρισία ν’ αναρωτιόμαστε στις τηλεοπτικές αρένες τι χρώμα έχει ο τραμπουκισμός.
Νούμερα θέλει. Και νούμερα έχει.

Υπάρχει ζωή χωρίς τον Γιακουμάτο και τον Πρωτόπαπα;

του ΘΕΟΔ. Ε. ΠΑΝΤΟΥΛΑ

Ένα υπολογίσιμο τμήμα του εκλογικού σώματος –εξαιρουμένων όσων αδυνατούσαν οικονομικά να μεταβούν στον τόπο άσκησης του εκλογικού τους δικαιώματος– παραιτήθηκε της εκλογικής του υποχρέωσης ή απελπίσθηκε, προτιμώντας να περάσει την Κυριακή της 6ης Μαΐου παίζοντας ρακέτες στην παραλία.
Αρκετοί επίσης συμπολίτες μας, απαντώντας καταφατικά στον αναίσχυντο εκβιασμό του κάποτε κραταιού δικομματισμού, πειθαναγκάστηκαν ότι αυτοί που κατόρθωσαν αυτό το ναυάγιο, αυτοί είναι και οι πλέον κατάλληλοι για ναυαγοσώστες!
Ακόμη περισσότεροι όμως είναι οι πολίτες που απελευθερώθηκαν από τον παλαιοκομματισμό αναζητώντας πολιτική στέγη σε σχηματισμούς με λιγότερο βεβαρημένο πολιτικό μητρώο. (Πολλοί από αυτούς τους εκλογείς έμειναν εν τέλει ανεκπροσώπητοι εξ αιτίας του καλπονοθευτικού εκλογικού νόμου που ποικιλοτρόπως υποστηρίζει ότι στην «δημοκρατία» τους δεν είμαστε όλοι ίσοι).
Την επομένη, με την βοήθεια των μέσων μαζικής χειραγώγησης, παραγνωρίσθηκαν αυτά τα δεδομένα των εκλογών και από τον δικομματισμό περάσαμε σ’ έναν διπολισμό που δεν είναι περισσότερο γόνιμος από τον δικομματισμό, αφού και πάλι η στημένη αντιπαράθεση περιορίζεται σ’ ένα επίπλαστο εκβιασμό, έναν εκβιασμό που βιάζεται να αμνηστεύσει τους ενόχους και να τους επαναπροτείνει ως μέρος της λύσης κι όχι ως κύρια συνιστώσα του προβλήματος. Συνέβησαν όλα ερήμην τους. Το πελατειακό κράτος, η υδροκέφαλη διοίκησή του, η διασπάθιση του δημόσιου πλούτου.
Εκεί σταματά η φιλοπατρία τους. Στην διάσωσή τους μέσω των Μνημονίων. Τα Μνημόνια όμως

ΟΙ ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΙΕΣ

Θέλω να πιστεύω - και η πίστη μου αυτή βγαίνει πάντοτε πρώτη στον αγώνα της με τη γνώση – ότι, όπως και να το εξετάσουμε, η πολυαιώνια παρουσία του ελληνισμού πάνω στα δώθε ή εκείθε του Αιγαίου χώματα έφτασε να καθιερώσει μιαν ορθογραφία, όπου το κάθε ωμέγα, το κάθε ύψιλον, η κάθε οξεία, η κάθε υπογεγραμμένη, δεν είναι παρά ένας κολπίσκος, μια κατωφέρεια, μια κάθετη βράχου πάνω σε μια καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοί αμπελώνες, υπέρθυρα εκκλησιών, ασπράκια ή κοκκινάκια, εδώ κι εκεί, από περιστεριώνες και γλάστρες με γεράνια. Είναι μια γλώσσα με πολύ αυστηρή γραμματική, που την έφκιασε μόνος του ο λαός, από την εποχή που δεν επήγαινε ακόμα σχολείο. Και την τήρησε με θρησκευτική προσήλωση κι αντοχή αξιοθαύμαστη, μέσα στις πιο δυσμενείς εκατονταετίες.
Ώσπου ήρθαμ’ εμείς, με τα διπλώματα και τους νόμους, να τον βοηθήσουμε. Και σχεδόν τον αφανίσαμε. Από το ένα μέρος του φάγαμε τα κατάλοιπα της γραφής του και από το άλλο του ροκανίσαμε την ίδια του την υπόσταση, τον κοινωνικοποιήσαμε, τον μεταβάλαμε σε έναν ακόμα μικροαστό, που μας κοιτάζει απορημένος από κάποιο παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας του Αιγάλεω.
Δεν αναφέρομαι σε καμιά χαμένη γραφικότητα. Ούτε θυμάμαι να ‘χω ζήσει σε καμιά καλή εποχή για να τη νοσταλγώ. Απλώς, δεν ανέχομαι τις ανορθογραφίες. Με ταράζουν. Νιώθω σαν ν’ ανακατώνονται τα γράμματα στο ίδιο μου το επώνυμο, να μην ξέρω ποιος είμαι, να μην ανήκω πουθενά.

Οδυσσέας Ελύτης – ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ τα Τα δημόσια και τα ιδιωτικά, ΙΚΑΡΟΣ

Οι εφεδρείες του δωσιλογισμού


Η μνημονιακή Ελλάδα -όχι αυτή που αντιστέκεται, αυτή που επιμένει- σφεντόνισε με 7% από το κοινωνικοπολιτικό περιθώριο στο κοινοβούλιο την συμμορία της «Χρυσής Αυγής».
Οι περισσότεροι αποδίδουν την πανηγυρική είσοδο του νεοναζιστικού υπόκοσμου στο κοινοβούλιο στην ολιγωρία του πολιτικού συστήματος, που ολιγώρησε έναντι του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης. Κι εν μέρει έχουν δίκιο.

Επιστροφή στην πολιτική


του Θεόδωρου Παντούλα* 

Σας διαβεβαιώνουμε ότι συμμεριζόμαστε την απαξίωση προς τον παλαιοκομματισμό, αλλά εάν μείνουμε απλώς στην περιφρόνησή του, αυτός θα συνεχίζει ακωλύτως να ευτελίζει τις ζωές μας. Εάν ωστόσο νομίζουμε ότι αυτό δεν μας αξίζει, θα πρέπει να είμαστε εμείς, εμείς που καυχόμαστε για την πνευματική και ηθική μας ανεξαρτησία κι ακεραιότητα, αυτοί που θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ανατροπής του. Δεν έχει ψηλώσει ο νους μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά και ποιοι είμαστε, και πόσοι είμαστε και τι είμαστε. Κι επειδή ακριβώς τα γνωρίζουμε όλα αυτά επιλέγουμε να είμαστε παρόντες. Να μην φυγομαχούμε. Να μην υποστέλλουμε τις σημαίες μας. Όχι τις σημαίες ευκαιρίας της χρεοκοπημένης πλέον μεταπολίτευσης αλλά τις σημαίες των ιδεών, της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ


H παρούσα μελέτη ξεκίνησε με την πρόθεση να συνδυασθεί η θεωρία με την πράξη της διδασκαλίας των φιλολογικών μαθημάτων και να καταδειχθεί ο ρόλος και των δύο. H πράξη της διδασκαλίας αποβαίνει μια γόνιμη δημιουργική διαδικασία, όταν από τη μια πλευρά στηρίζεται στη θεωρία αλλά από την άλλη δεν εμφανίζεται δέσμια προς αυτήν. Με αυτό τον τρόπο αποφεύγεται η τυποποιημένη διδασκαλία, που ναρκώνει την όλη εκπαιδευτική διαδικασία και τους παράγοντες που τη συνιστούν, εκπαιδευτικό και μαθητές. Η πνοή του κάθε δασκάλου, μέσα από την προσωπική του θεωρία, δίνει στη διδασκαλία το δημιουργικό ή όχι χαρακτήρα της. Έτσι, μέσα από αυτή την εργασία, προσεγγίζουμε τη διδακτική των φιλολογικών μαθημάτων ως μια διαδικασία προσδιοριστική της διδακτικής πράξης με την παράθεση ενδεικτικών σχεδίων διδασκαλίας των τεσσάρων μαθημάτων (Λογοτεχνίας, Γλώσσας, Αρχαίων Ελληνικών, Ιστορίας) και διδακτικών «project», που άπτονται της φιλοσοφίας της διδασκαλίας των παραπάνω μαθημάτων, σύμφωνα  με το νέο Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών.

ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΤΗΣ ΠΑΛΙΡΡΟΙΑΣ


Αυτός ο πίνακας στην άκρη,
έχει στα μάτια του ένα δάκρυ...
Μοιάζει με άλογο που κλαίει
και με τη θάλασσα τα λέει...

Γυρεύει πάνω της να τρέξει
και με το κύμα ν’ αλητέψει...
Ο κάμπος το ’χει γονατίσει,
δεν ξέρει πού και πώς να στρίψει...

Τ’ άλογο σαν καρδιά καλπάζει
και σαν ζωή αναστενάζει...
Μέρα τη μέρα αλλάζει όψη
πάνω στου φεγγαριού την κόψη...

Όποιος μπορεί, ας το προφτάσει…
Ποιος αγαπά, γράμμα ας του γράψει...
Κι όποιος το βρει ας ζωγραφίσει
το σχήμα του, προτού να δύσει…

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Η παρούσα παρέμβαση δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Το θέτει· και αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να γίνει –και με μεγαλύτερη ακόμα έμφαση– από άλλους ειδικότερους και αρμοδιότερους.
Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο φιλολογικό-επιστημονικό και εκπαιδευτικό-παιδαγωγικό· είναι κάτι περισσότερο...

ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ


Αγάπησε όλη τη κτίση του Θεού, τα πάντα μέσα σ’ αυτήν και κάθε κόκκο άμμου. Αγάπησε το κάθε φύλλο, την κάθε ηλιαχτίδα από το φως του Θεού. Αγάπησε τα ζώα, αγάπησε τα φυτά, αγάπησε το καθετί. Κι όταν αγαπήσεις τα πάντα τότε θα ανακαλύψεις μέσα στο καθετί το μυστικό του Θεού. Σαν το αισθανθείς αυτό, τότε να αρχίσεις να το γνωρίζεις και να το αντιλαμβάνεσαι κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Και θα φθάσεις, εν τέλει, να αγαπήσεις ολόκληρο τον κόσμο με μια ανεξάντλητη, παγκόσμια αγάπη που να αγκαλιάζει και να περιλαμβάνει τα πάντα. Αγάπησε τα ζώα: ο Θέος τους έχει δώσει σπέρματα σκέψης και ανόθευτη χαρά. Μην τα ταράξεις. Μην τα βασανίζεις, μην τους στερήσεις τη χαρά τους, μη βαδίσεις ενάντια στις προθέσεις και το σχέδιο του Θεού.
Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ


 Η Θεολογία της Απελευθέρωσης θα απασχολήσει τις επόμενες δεκαετίες τη θεολογική σκέψη παγκόσμια. Στην Ευρώπη θα προκαλέσει το ενδιαφέρον πολλών θεολόγων, κοινωνιολόγων, πολιτικών επιστημόνων, στοχαστών. Πολλοί είναι εκείνοι οι θεολόγοι, οι κληρικοί και οι πιστοί που εμπνεύστηκαν απ’ αυτήν, δεν είναι όμως λίγοι και αυτοί που την αντιμετώπισαν φοβικά. Αποτελεί ευτύχημα το ότι από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 διδάσκεται στα Ελληνόπουλα μέσα από το μάθημα των Θρησκευτικών. Σκοπός της έκδοσης του παρόντος πονήματος είναι η συμβολή στην ποιοτικότερη παρουσίασή της στις σχολικές αίθουσες.Στο πρώτο μέρος, υπάρχουν τρία κείμενα: α)Θεολογία της Απελευθέρωσης, β)Οι ελληνικές εκδόσεις βιβλίων της Θεολογία της Απελευθέρωσης και γ)Η Θεολογία της Απελευθέρωσης στα σχολικά των Θρησκευτικών Γυμνασίου Λυκείου. Στο δεύτερο μέρος ανθολογούνται  κείμενα από βιβλία ή συνεντεύξεις εκπροσώπων της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, τα οποία κατά τη γνώμη μας, μπορούν να χρησιμοποιηθούν κατά τη διδασκαλία των διδακτικών ενοτήτων που αφορούν το συγκεκριμένο θεολογικό ρεύμα και όχι μόνο.

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ


Βιαστικοί διαβάτες
παρελαύνουν μυστικά.
Έπαρση τους διακατέχει όταν
σκύβουν πάνω στους μίσχους
των φθινοπωρινών δέντρων
και τυλίγονται με την αύρα
των νωπών ίσκιων που
φεγγοβολούν στο γνώριμο δείλι.

ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ ΙΙ


Σε γνωρίζω από την κόψη
Του σπαθιού την τρομερή,
Σε γνωρίζω από την όψη
Που με βια μετράει τη γη.


Ποια γη; Αυτή που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι; Αυτή που λιάζονται ευρωπαίοι συνταξιούχοι ή αυτή που δώσαμε αντιπαροχή;
Ο Σολωμός είναι ένας ξένος. Γι’ αυτό και ξενίζει το υπερφίαλο Εγώ μας η αυτοπροαίρετη υποταγή του στην Ελευθερία. Σήμερα, στην εποχή του ανέξοδου φιλειρηνισμού, έχουν πέραση οι δεκάρικοι για ανέφελη συνύπαρξη λύκου, αρνιού και τσέλιγκα. Άλλωστε, η σύγχρονη βία μασκατεύεται. Γίνεται ανθρωπιστική αποστολή και οικεία τηλεοπτική δυσκολία. Οικεία όμως εκείνα τα χρόνια ήταν η βία του δυνάστη και η απόφαση του εξεγερμένου να ζήσει ως Ελεύθερος ή να γενεί λαμπάδα της Λαμπρής για να λαμπρύνει το σκότος και την σκοτούρα μιας ζωής που δεν σκύβει την κεφαλή της. Κι όλα γύρω σου είναι φως. Μόνο που για να το λουστείς αυτό το φως, χρειάζεται σε πρώτη φάση να βγάλεις τα γυαλιά σου.

ΠΑΤΡΙΔΟΓΝΩΣΙΑ Ι


    Ω τρακόσιοι! σηκωθήτε
    και ξανάλθετε σ’ εμάς∙
    τα παιδιά σας θέλ’ ιδήτε
    πόσο μοιάζουνε με σας.

Χτύπησε κουδούνι για διάλειμμα και μου το έκοψε στη μέση. Κατάπια το υπόλοιπο.
Πιθανώς σ’ αυτήν την παλαιά ημιτελή απαγγελία μου θα πρέπει να αποδώσω την μόνιμο σχέση μου με τα μεγάλα ποιήματα και τις μικρές ηλικίες. Ωστόσο, παρά την στομφώδη, αλλά και ειλικρινή επίκλησή μου οι τριακόσιοι συγγενείς μας, φρονίμως ποιούντες, έμειναν ξαπλωμένοι στις Θερμοπύλες και δεν εμφανίσθηκαν στο σχολείο. Κι ευτυχώς, δηλαδή, γιατί, μάλλον, θα μας έπιαναν στις σφαλιάρες άμα διαπίστωναν ιδίοις όμμασιν πως αντί για φτυστοί, είμαστε για φτύσιμο. Και το χειρότερο, κανείς δεν μας έχει βασκάνει. Εξώλης και προώλης από μόνοι μας.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ


Σε μια περίοδο που ως «Χριστιανός» λογίζεται το  μέλος μιας λέσχης μεταφυσικών βεβαιοτήτων και η «Πολιτική» συγχέεται με την ικανότητα παροχής εκδουλεύσεων από την εξουσία έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας και πολλά λάθη πίσω μας.
Χριστιανοί και Πολιτική:Το θέμα είναι εξαιρετικά δύσκολο και εξ αρχής γνωρίζαμε ότι υπερβαίνει και τις προθέσεις μας και τις δυνατότητές μας.
Κρίναμε όμως ότι θα είναι επιτυχία μας να ανοίξουμε, έστω, μια συζήτηση που ποτέ δεν έγινε.
Ο χρόνος θα δείξει εάν τα καταφέραμε.

Α. Αργυρόπουλος, Χριστιανική πολιτική παρέμβαση  
Θ. Ν. Παπαθανασίου, Η νομιμότητα της ταξικής κοινωνίας   
Μοχαχού Μωυσή του Αγιορείτη, Οι “εχθροί” της Εκκλησίας 
Βασ. Ι. Κρομμύδας, Ο χριστιανός του 21ου αιώνα      
Φιλαλήθης, Οι όψιμες αγιορείτικες “businesses”     
Θανάσης Κουρταλίδης, Χριστιανική Δημοκρατία
Στ. Παπαθεμελής: Ο χριστιανός αίρει τον σταυρόν αυτού και δεν το προβάλλει ως σύμβολο κάλπης                   

ΤΑ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ


Μακάρι να ήταν οι διαπιστώσεις μας υπερβολικές. Αυτό ευχόμασταν κάθε φορά που γράφαμε: Μακάρι να διαψευσθούμε! Όταν προειδοποιούσαμε για «το φόβητρο του χρέους, ένα σύστημα καλύτερο από την αποικιοκρατία», το Αλογοσκούφειο, τότε, υπουργείο Οικονομικών συνέχιζε στο κόκκινο το δανεισμό της χώρας. Όταν γράφαμε, ομοίως, πως «η έλλειψη ευρύτερης στρατηγικής για τη χώρα, δηλαδή για την οικονομία, την εργασία, την παιδεία, την ασφάλεια, την πληθυσμιακή ανάπτυξη, τη θέση της Ελλάδας στο διεθνες γίγνεσθαι, δημιουργεί μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση για την εθνική μας επιβίωση» ή όταν επισημαίναμε ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες «είναι μια καλοστημένη επιχείρηση καταλήστευσης των πόρων ενός μικρού λαού και φαλκίδευσης των δικαιωμάτων του», η Αθήνα βυθιζόταν στην παραισθησιογόνο ευτυχία του 2004. Κι όταν, εκεί που στον Δεκέμβρη του 2008, ανευθυνο-«έφηβοι» σχολιαστές είδαν «εξέγερση της νεολαίας», εμείς καταγράψαμε την αρχή μιας δημοκρατικής εκτροπής, αυτή δεν άργησε να καταφθάσει τον Μάη του 2010. Μα κι όταν γράφαμε «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν», το καλοκαίρι του 2009, που ο Γ. Παπανδρέου επέλαυνε με το «λεφτά υπάρχουν», κι αν πρώτοι χτυπήσαμε στην πρώτη σελίδα τον τίτλο «Νέα (Γερμανική;) Κατοχή» (Γενάρης 2010), πάντα βαθειά μέσα μας ευχόμαστε να διαψευστούμε, τα χειρότερα να μην φθάσουν.
Δυστυχώς, η φωνή μας, όπως και η φωνή αρκετών άλλων, όσων δεν εξαγοράστηκαν και δεν ξεμυαλίστηκαν από τα καθρεφτάκια της Μεταπολίτευσης, αν και καθαρή στις διαπιστώσεις της, παρέμεινε ασθενής, ίσως λόγω της φτώχειας μας και δικής μας αδυναμίας. Κι αν τώρα, που ολόκληρη η κοινωνία μοιάζει να ξυπνά από έναν τριακονταετή λήθαργο, συναθρίσαμε αυτές τις φωνές σ’ αυτό το βιβλίο, το κάναμε  με την κρυφή ελπίδα να διαψευστούμε ετούτη τη φορά και τα χειρότερα να μην έρθουν.

FINIS GRAECIAE

Finis Graeciae ήταν ο τίτλος ενός κειμένου που δημοσίευσε ο Χρήστος Γιανναράς το 1986, πριν από εικοσιπέντε χρόνια, όταν στην χώρα μας μεσουρανούσε η made in Greece εκδοχή του σοσιαλισμού και στις πίστες ο Λευτέρης Πανταζής.
Υπάρχει μια πάγια αναγνωστική συμπεριφορά που θεωρεί θεμιτές στους συγγραφείς τις υπερβολές. Έτσι, νομίζω, ότι προσπεράστηκε ο σπαραγμός εκείνης της διατύπωσης. Όχι ως κυριολεξία.
Γι’ αυτό και συνεχίσαμε τις ζωές μας εμπιστευόμενοι τις διατυπώσεις άλλων, λιγότερο αρμόδιων αλλά και λιγότερο στενάχωρων.
Και πορευτήκαμε κι εμπορευτήκαμε δια της χρόνιας μεταφυσικής αυταπάτης ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Αθάνατη μεγαλουργεί στα Χρηματιστήρια, διακρίνεται στις «Ολυμπιάδες» κι επαιτεί στις Αγορές. Κι όλα αυτά στο όνομα του «πατριωτισμού»! Ενός τζαμπατζίδικου πατριωτισμού που –ακόμη και τώρα– γίνεται κομπασμός και ρητορεία.
Σήμερα, που όχι απλώς ψηλαφούμε την αλήθεια εκείνης της διατύπωσης αλλά βυθιζόμαστε στην ανομολόγητη επαλήθευσή της, επιλέγουμε και πάλι την προσπέρασή της. Finis Graeciae. Όχι γιατί μας τέλειωσαν τα δίφραγκα αλλά επειδή αρνηθήκαμε τον εαυτό μας. Γίναμε ουραγοί της νεωτερικότητας, παριστάνοντας τον εταίρο μιας συμμορίας. Επειδή το μόνο που έχουμε να υπερασπίσουμε είναι η επάνοδός μας στις Αγορές. Τίποτε άλλο.

Πολιτική αδολεσχία Ι


ΤΑ ΣΤΕΝΩΤΕΡΑ -ἐπικαιρικὰ καὶ ἐπίκαιρα

I)Ὁ δεκάλογος τοῦ καλοῦ κομματάρχη
II) Ποιός φοβᾶται τὴ δημοκρατία; Σημειώσεις περὶ δημοψηφισμάτων
III) Τὸ Νέο Σχολεῖο καὶ τὸ Παλιὸ Σύνταγμα
IV) Νεανικὴ ψῆφος καὶ νέα μεταπολίτευση
V) Γιὰ τὴν ἐκλογὴ Σαμαρᾶ
VI) Σλάβοϊ Ζίζεκ: πρὸς Ἀθηναίους Α΄ ἐπιστολὴ

ΤΑ ΕΥΡΥΤΕΡΑ -θεωρητικὰ ἐκκρίματα μετοχῆς στὴν «πόλιν»

VII) Ἀπὸ τὸ κρατικὸ στὸ δημόσιο: κριτικὴ στὴν προοπτικὴ ἑνὸς φιλελεύθερου κοινοτισμοῦ
VIIΙ) Μεταφύτευση προτεραιοτήτων: τὸ ἐπεῖγον τοῦ οἰκολογικοῦ προβλήματος, ἡ πρόσληψή του ἀπὸ τὸ ἑλλαδικὸ πολιτικὸ σύστημα καὶ τὸ περιβάλλον ὡς πατριωτισμὸς
ΙX) Ἀκάθιστος, τὸ sold out τῆς Σαρακοστῆς
X) Ἡ κοραϊκὴ «Μετακένωσις» σύμφωνα μὲ τὴ διδακτορικὴ
διατριβὴ τοῦ Ἀλέξανδρου Παπαδεροῦ στὸ Mainz τὸ 1962
XI) Ἡ πρόσληψη τοῦ Ἀχμὲτ Νταβούτογλου στὸν ἑλλαδικὸ δημόσιο λόγο
XII) Οἱ ἐναλλακτικὲς κοσμοθεωρίες τοῦ Ἀχμὲτ Νταβούτογλου

ΣΑΛΟΣ


Μια σειρά εντελώς διαφορετικών ανθρώπων απαντά στις ερωτήσεις του παρόντος αλλά σιωπηλού αναζητητή Ιωάννη Αναγνώστου, γύρω από τη ζωή και τον χαρακτήρα ενός κατά Χριστόν σαλού, του πατρός Λεωνίδα, κατά κόσμον Γεωργίου Καλοχλωρίδη. Η γυναίκα και ο γιος του, που άφησε πίσω του, μια μοναχή, ένας αλκοολικός ταξιτζής, ένας ναυτικός, ένας παλιός σύντροφός του από τα χρόνια του αντάρτικου, ένας αρχιμανδρίτης, ένας θεολόγος που μελετά τη ζωή του και άλλοι, πολλοί, διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές μαρτυρίες, τρόποι, σκέψεις, κατανοήσεις, προσφέρουν στον Αναγνώστου ό,τι νομίζουν για γνώση, σπαράγματα μιας ζωής σκορπισμένης ανάμεσα σε αγρούς και πόλεις, σε ερημία και πολυκοσμία, στο λογικό και στο παράλογο. Θαύματα και θαυμαστά γεγονότα, που τα διηγούνται άνθρωποι αμφιβόλου ψυχικής και διανοητικής κατάστασης, αποδοχή και απόρριψη, αφοσίωση και αποστροφή. Στο τέλος υπάρχουν λίγες σελίδες από ένα τετράδιο που ο ίδιος ο Σαλός έγραφε, κομμάτια από κείμενα, ανολοκλήρωτα, φράσεις σπασμένες, λέξεις κατακερματισμένες, ό,τι μπορεί να δώσει ή να αποδώσει κάποιος. Μια ζωή σε αμφιβολία.

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ


Το απόγευμα της 5ης Μαΐου του 2010 στη Σταδίου, ο Ιωάννης Αναγνώστου, υπάλληλος τραπέζης, γλυτώνει τη ζωή του και χάνει τα λογικά του. Έχοντας περάσει μια περιπέτεια σοβαρή με την ψυχική του υγεία, που τον έφερε να συνομιλεί με έναν από τους πιο γνωστούς ψυχίατρους πριν χρόνια, τα πάντα συγχέονται, τα πάντα μπλέκονται, τα πάντα στρεβλώνονται, σε μια ψυχή που πονά, σε ένα κορμί που σέρνεται, σε ένα μυαλό που αδυνατεί να συλλάβει την πραγματικότητα. Διαλέγεται, σε μια πορεία από την Κοραή μέχρι την Βουλή, που εφιαλτικά επαναλαμβάνεται, με συντρόφους τους τρεις ήρωες και τον γιατρό του, όπου φαντασίωση και πραγματικότητα, παρελθόν και παρόν, ο ίδιος ο τόπος, η σειρά των γεγονότων, αλλάζουν θέση, όπου η αλήθεια μεγαλόπρεπα παραχωρεί τη θέση της στο ψέμα, όπου το ψέμα δεν μπορεί παρά να είναι αληθινό, όπου το χθες των πολλών, μπλέκεται με το σήμερα του ενός, όπου η πορεία ενός διαταραγμένου και πονεμένου ανθρώπου, ταυτίζεται με την πορεία του λαού. Μια περιστροφή ακατάσχετη του χώρου και του χρόνου, του λογικού και του παράλογου, ένα σκληρό ταξίδι συλλογικής αυτογνωσίας, μια άπειρη προσωπική δοκιμασία.