Υπάρχει ζωή χωρίς τον Γιακουμάτο και τον Πρωτόπαπα;

του ΘΕΟΔ. Ε. ΠΑΝΤΟΥΛΑ

Ένα υπολογίσιμο τμήμα του εκλογικού σώματος –εξαιρουμένων όσων αδυνατούσαν οικονομικά να μεταβούν στον τόπο άσκησης του εκλογικού τους δικαιώματος– παραιτήθηκε της εκλογικής του υποχρέωσης ή απελπίσθηκε, προτιμώντας να περάσει την Κυριακή της 6^ης Μαΐου παίζοντας ρακέτες στην παραλία.

Αρκετοί επίσης συμπολίτες μας, απαντώντας καταφατικά στον αναίσχυντο εκβιασμό του κάποτε κραταιού δικομματισμού, πειθαναγκάστηκαν ότι αυτοί που κατόρθωσαν αυτό το ναυάγιο, αυτοί είναι και οι πλέον κατάλληλοι για ναυαγοσώστες!

Ακόμη περισσότεροι όμως είναι οι πολίτες που απελευθερώθηκαν από τον παλαιοκομματισμό αναζητώντας πολιτική στέγη σε σχηματισμούς με λιγότερο βεβαρημένο πολιτικό μητρώο. (Πολλοί από αυτούς τους εκλογείς έμειναν εν τέλει ανεκπροσώπητοι εξ αιτίας του καλπονοθευτικού εκλογικού νόμου που ποικιλοτρόπως υποστηρίζει ότι στην «δημοκρατία» τους δεν είμαστε όλοι ίσοι).

Την επομένη, με την βοήθεια των μέσων μαζικής χειραγώγησης, παραγνωρίσθηκαν αυτά τα δεδομένα των εκλογών και από τον δικομματισμό περάσαμε σ’ έναν διπολισμό που δεν είναι περισσότερο γόνιμος από τον δικομματισμό, αφού και πάλι η στημένη αντιπαράθεση περιορίζεται σ’ ένα επίπλαστο εκβιασμό, έναν εκβιασμό που βιάζεται να αμνηστεύσει τους ενόχους και να τους επαναπροτείνει ως μέρος της λύσης κι όχι ως κύρια συνιστώσα του προβλήματος. Συνέβησαν όλα ερήμην τους. Το πελατειακό κράτος, η υδροκέφαλη διοίκησή του, η διασπάθιση του δημόσιου πλούτου.

Εκεί σταματά η φιλοπατρία τους. Στην διάσωσή τους μέσω των Μνημονίων. Τα Μνημόνια όμως
δεν είναι το πρόβλημα της χώρας. Τα Μνημόνια είναι η απόληξη της ανικανότητας ή της προδοσίας μιας διακυβέρνησης που απλώς πρακτορεύει αλλότρια συμφέροντα.

Τώρα οι πράκτορες –αποσυνάγωγοι και μη– μας εγκαλούν επειδή δεν τους προτιμήσαμε και μας ζητούν να συμπράξουμε για να επαναδιαπραγματευτούμε τους όρους παράδοσής μας στις ορέξεις της χρηματοπιστωτικής μαφίας. Να επαναδιαπραγματευτούν όμως ποιοι; Αυτοί που είπαν «ναι σε όλα»;

Πόσες «σωτηρίες» αντέχουμε ακόμη; Πόσες αυτοκτονίες; Πόση εξαθλίωση;

Ρωτάμε χωρίς διόλου να παραβλέπουμε τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Προέχει όμως να αφοπλίσουμε άμεσα αυτούς που απειλούν την ίδια της την ύπαρξη.

Κι όταν αυτό συμβεί, τότε θα πρέπει να συναποφασίσουμε εάν θέλουμε να φυτοζωούμε στο ευρωπαϊκό περιθώριο ή εάν επιθυμούμε να οικοδομήσουμε μια Πολιτεία που δεν θα κάνει εκπτώσεις στην αξιοπρέπειά μας.

Ας έχουμε όμως κατά νου ότι η αξιοπρέπεια της ελευθερίας έχει ένα κόστος.

Το ζήτημα παραμένει εάν θα το καταβάλουμε ή εάν θα μείνουμε λαθρεπιβάτες μιας «σωτηρίας» που δεν μας φτωχαίνει αλλά μας εξανδραποδίζει.