Επιστροφή στην πολιτική

του Θεόδωρου Παντούλα* 

Σας διαβεβαιώνουμε ότι συμμεριζόμαστε την απαξίωση προς τον παλαιοκομματισμό, αλλά εάν μείνουμε απλώς στην περιφρόνησή του, αυτός θα συνεχίζει ακωλύτως να ευτελίζει τις ζωές μας. Εάν ωστόσο νομίζουμε ότι αυτό δεν μας αξίζει, θα πρέπει να είμαστε εμείς, εμείς που καυχόμαστε για την πνευματική και ηθική μας ανεξαρτησία κι ακεραιότητα, αυτοί που θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις ανατροπής του. Δεν έχει ψηλώσει ο νους μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά και ποιοι είμαστε, και πόσοι είμαστε και τι είμαστε. Κι επειδή ακριβώς τα γνωρίζουμε όλα αυτά επιλέγουμε να είμαστε παρόντες. Να μην φυγομαχούμε. Να μην υποστέλλουμε τις σημαίες μας. Όχι τις σημαίες ευκαιρίας της χρεοκοπημένης πλέον μεταπολίτευσης αλλά τις σημαίες των ιδεών, της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Θα μπορούσαμε να στεγαστούμε στα ερείπια της κατεστημένης κομματικής ολιγαρχίας ή να ιδιωτεύσουμε. Να χαθούμε στην βολή του «δεν βαριέσαι». Αλλά αυτή η δειλία δεν είναι πράξη ευθύνης. Κι εμείς νιώθουμε ευθύνη, αδιαπραγμάτευτη ευθύνη.
 Κι αν δεν χρωστάμε στα γονικά μας, χρωστάμε στα παιδιά μας, στα παιδιά μας των οποίων δημοπρατούνται οι ζωές, στα παιδιά μας των οποίων υποθηκεύεται το μέλλον. Συμμετοχή Στις δημοκρατίες οι πολίτες μετέχουν. Αυτοί που δεν μετέχουν είναι «ιδιώτες», δηλαδή ηλίθιοι. Κι εν προκειμένω ηλίθιοι είναι αυτοί που απέχουν ή αυτοί που μετέχουν εμπορευόμενοι την συμμετοχή τους και εκχωρώντας την αξιοπρέπειά τους. Η δική μας σκιώδης τηλεδημοκρατία είναι εικονική, είναι πελατειακή και είναι και κληρονομική αλλά εάν την αφήσουμε ήσυχη στον διασυρμό της, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα γίνει περισσότερο εικονική, περισσότερο πελατειακή και περισσότερο κληρονομική, προκαλώντας και περιθάλποντας παραλλήλως ακραίες συμπεριφορές. Γνωρίζουμε επίσης ότι αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα δεν είναι αυτοί που θα το λύσουν. Δεν επιτρέπονται και δεν συγχωρούνται αφέλειες Έχουν δώσει όχι απλώς δείγματα γραφής αλλά βεβαιότητες καταστροφής. Μιλάμε για γραβατωμένη αλητεία. Για εθιμική πλέον διαφθορά του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Αυτή η εθνοκτόνος παρέα που αμνηστεύει τον ολίγιστο ή εξαγορασμένο εαυτό της δημιουργεί αυτούς τους όψιμους και κάλπικους πατριωτισμούς, την νέα εθνικοφροσύνη, που εν ονόματι του έθνους που προηγουμένως διέσυρε ζητά την ανοχή μας για να συνεχίσει τι; Την πολιτική της δραστηριότητα με την διαπλοκή ως δομικό της στοιχείο; Όσο εμείς σκύβουμε το κεφάλι και σφίγγουμε το ζωνάρι, τόσο αυξάνει το δημόσιο χρέος. Σε πιο απλά ελληνικά αυξάνεται η εξάρτηση και η υποταγή. Δεν περικόπτονται οι παροχές ενός σπάταλου κράτους, περικόπτεται η ίδια η αξιοπρέπεια των πολιτών. Κι ομονοούν όλοι τους στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Όχι στον διαχειριστικό εξορθολογισμό της. Στο ξεπούλημα. Μα μια χώρα χωρίς ενέργεια, χωρίς ύδρευση, χωρίς μεταφορές δεν είναι χώρα. Είναι όμιλος πολυεθνικών αλλά χώρα δεν είναι. Σας ρωτάμε ευθέως: αυτό θέλουμε; Θα συναινέσουμε στην εκποίηση; Μας ενδιαφέρει η σωτηρία της χώρας ή η σωτηρία των τραπεζών; Είναι ρητορικό το ερώτημα, όπως αντιλαμβάνεστε. Όλοι –ακόμη κι αυτοί που στα πίσω πίσω ανακάλυψαν την πατρίδα– την γνωρίζουν την ανομολόγητη απάντηση. Σώζουμε –προσωρινά– τις τράπεζες, όχι την πατρίδα. Κοντολογίς, εάν συμφωνούμε ότι αυτοί που δημιούργησαν την σημερινή κατάντια είναι μέρος του προβλήματος κι όχι της λύσης του, χρωστάμε να είμαστε πολιτικά κι εκλογικά παρόντες, διακονώντας ήθος στην θέση της αήθειας. Χρωστάμε να παραμερίσουμε αυτά που μας χωρίζουν για ν’ αναδείξουμε αυτά που μας ενώνουν. Να τ’ αναδείξουμε χωρίς εκπτώσεις και χωρίς λαϊκισμούς. Και να κάνουμε την πολιτική μας παρουσία όχι καταφυγή των απελπισμένων, αλλά έπαλξη αγώνα για ουσιαστική αλλαγή πορείας. Δεν μπορεί να είναι φιλοδοξία της χώρας η επάνοδός της στις αγορές. Δεν μπορεί να είναι στόχος της πατρίδας μας ο δανεισμός και η υποθήκευση. Χρειαζόμαστε μια άλλη αφήγηση. Μια αφήγηση που δεν θα ωραιοποιεί αλλά θα συνεγείρει την δημιουργικότητά μας. Μια αφήγηση που δεν θα μας στερεί την περηφάνια μας. Την περηφάνια που για αιώνες ταύτισε το όνομα του τόπου μας με αυτό της ελευθερίας. Εγχείρημα ελευθερίας Επιστρέφουμε στην πολιτική -όχι στην διευθέτηση συμφερόντων. Και στην θέση της ψευδεπίγραφης δημοκρατίας που έχουμε διεκδικούμε μια δημοκρατία των πολιτών, χωρίς αποκλεισμούς. Εμείς αναλαμβάνουμε αυτό το βάρος. Είμαστε ενεργοί πολίτες και στις δημοκρατίες η πολιτική ασκείται από συλλογικότητες κι όχι από πολιτικές μοναξιές. Σε αυτόν τον άνισο αγώνα θέλουμε να συμπορευτούμε με όλες εκείνες τις μικρές ή μεγάλες δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας. Δεν πιστεύουμε ότι η εκπροσώπηση της πατρίδας μας εξαντλείται στην ανεπάρκεια ή την διαπλοκή του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού. Θέλουμε να εκφράσουμε αυτούς που δεν έχουν φωνή. Κι αυτό θέλουμε να το κάνουμε χωρίς ηγεμονισμούς, χωρίς εγωισμούς και χωρίς οπισθοβουλίες. Μαζί σας. Και χωρίς να μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Μαρτυρία δίνουμε. Μαρτυρία ενός άλλου υποδείγματος κι ενός άλλου ήθους, που μας επιτρέπει να ισχυριζόμαστε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Σας καλούμε στην πολιτική, σ’ έναν αγώνα αξιοπρέπειας κι ευθύνης. Κι επιτρέψτε μας να εικάσουμε ότι η απουσία από αυτό το προσκλητήριο θα σημάνει το ιστορικό τέλος για το δημογραφικά και περιβαλλοντικά υποβαθμισμένο ελληνικό κράτος. Και θα μείνουμε στην ιστορία ως η γενιά που όχι απλώς ανέχθηκε ένα εθνικό έγκλημα αλλά ως αυτή που υπέγραψε το πιστοποιητικό θανάτου της πατρίδας μας.

*π.Γ.Γ. Δημοκρατικής Αναγέννησης - υποψηφιος με το "ΟΧΙ"