Αυτός ο πίνακας στην άκρη,
έχει στα μάτια του ένα δάκρυ...
Μοιάζει με άλογο που κλαίει
και με τη θάλασσα τα λέει...
Γυρεύει πάνω της να τρέξει
και με το κύμα ν’ αλητέψει...
Ο κάμπος το ’χει γονατίσει,
δεν ξέρει πού και πώς να στρίψει...
Τ’ άλογο σαν καρδιά καλπάζει
και σαν ζωή αναστενάζει...
Μέρα τη μέρα αλλάζει όψη
πάνω στου φεγγαριού την κόψη...
Όποιος μπορεί, ας το προφτάσει…
Ποιος αγαπά, γράμμα ας του γράψει...
Κι όποιος το βρει ας ζωγραφίσει
το σχήμα του, προτού να δύσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου